Rodzina nie zawsze mają czas, aby zająć się osobą starszą czy chorą osobą, z tego powodu należy poszukać miejsc na przykład . Rehabilitacja oraz atmosfera w sporej części z nich jest dobra.O historii pielęgniarstwa w Polsce
W Polsce pierwsze szpitale lokalizowane były przy zakonach. W XI-XII wieku działało tu większość zakonów funkcjonujących w Europie.
W 1609 r. sprowadzono bonifratrów, a w 1651 r. królowa Maria Ludwika doprowadziła do przyjazdu do Krakowa sióstr ze Zgromadzenia Szarytek. Z czasem prowadziły one działalność pielęgniarską prawie we wszystkich szpitalach w mieście. Należy również zaznaczyć, że nie podejmowały one opieki w nocy.
W drugiej połowie XIX wieku i na początku XX wieku polskie pielęgniarstwo przeżywało kryzys. Pod wpływem krytyki zaczęto organizować pierwsze szkolenia dla dozorców.
W 1895 r. powstała pierwsza w Polsce szkoła pielęgniarstwa, Lwowska Szkoła Pielęgniarstwa, i funkcjonowała do rozpoczęcia I wojny światowej. Utworzono ją we Lwowie przy Szpitalu Powszechnym. Szkoła do 1937 nie miała pełnych praw, prowadziła głównie kursy tylko dla zakonnic dla potrzeb szpitali a jej status i znaczenie dla rozwoju pielęgniarstwa są do tej pory niejasne
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pielęgniarstwo
Brak czasu na zajmowanie się seniorem
Każdy ma swoje zajęcia, które musi wykonać w ciągu swojego dnia. Niestety rzadko kiedy zostaje nam czas na właściwe zajęcie się seniorami w naszej rodzinie. Dzisiaj mało kto ma czas, aby właściwie się zająć osobą starszą, która przestała już być samodzielna. To wymagające poświęcenia i czasu zajęcie może być dla ans wyborem pomiędzy pracą, a rodziną. A jak wiadomo rodzina powinna być ważniejsza.
Dlatego właśnie powstaje coraz więcej ośrodków opieki dla seniorów w zacisznych i spokojnych miejscowościach w górach czy nad jeziorami. Właśnie w takie miejsce powinna trafić schorowana i starsza osoba jeżeli rodzina nie ma czasu profesjonalnie się nim zająć. Jeżeli ośrodek ma przyjaźnie nastawiony personel i pensjonariuszy to nasz senior z pewnością poczuje się tam komfortowo, a jego stan psychiczny ulegnie sporej poprawie.
Kila słów o starości
Granica między wiekiem średnim człowieka a starością jest płynna i zmieniała się w ciągu wieków. W czasach prehistorycznych ludzie dożywali 30 (Neandertalczyk z Krapiny) - 35 lat (szkielety z Sima de los Huesos w Atapuerca). W starożytności człowiek 35-40-letni był uważany za człowieka starego. Średnia długość życia, a co za tym idzie "granica" starości na świecie bardzo wydłużyła się w XVIII, XIX oraz XX wieku, wraz z poprawą warunków życia, rozwojem medycyny oraz upowszechnieniem takich wynalazków jak np. kanalizacja, które podwyższały poziom higieny, oraz wynalezieniem szczepionek, które zapobiegały chorobom (zob. też oczekiwana dalsza długość trwania życia).
Zwiększenie długości życia skutkowało pojawieniem się dziadków co zwiększało szansę przeżycia młodych osobników, było skorelowane z rozwojem relacji społecznych i przekazywaniem doświadczeń.
W kulturach na całym świecie ludzie w podeszłym wieku byli zwykle obdarzani dużym szacunkiem - niekiedy nawet czcią - jako ludzie bardziej doświadczeni i mądrzejsi.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Starość